Barendjes verlangen

Het is heel vroeg in de morgen.



Buiten is het nog donker.



Dan wordt de stilte verbroken.



Daar klinkt een lieflijk psalmgezang.



Helder klinken de woorden.



Het is Barendje!



Hij zingt nog één keer zijn lievelingspsalm.






Geloofd zij God met diepst ontzag!



Hij overlaadt ons, dag aan dag,



Met Zijne gunstbewijzen;



Die God is onze zaligheid.



Wie zou die hoogste Majesteit



Dan niet met eerbied prijzen?



Die God is ons een God van heil;



Hij schenkt, uit goedheid zonder peil,



Ons 't eeuwig zalig leven;



Hij kan, en wil, en zal in nood,



Zelfs bij het naad'ren van den dood,



Volkomen uitkomst geven.



Psalm 68:10






Wat klinkt dat eerbiedig!



Moeder luistert.



Ze houdt haar adem in.



 



Als de laatste woorden gezongen zijn, staat ze op.



Ze haast zich naar Barendje.



'Waarom zing je al zo vroeg, lief kind?' fluistert ze ontroerd.
'O moeder, omdat ik nu naar de Heere ga.'